Sunday, May 12, 2013

നീ....


നിൻ പാൽപുഞ്ചിരിയിൽ മയങ്ങുവാൻ
 മൃദുലമാം വിരലുകൾ സ്പർശിക്കാൻ 
നിൻ കുഞ്ഞു പാദങ്ങളിലുമ്മ വെയ്ക്കാൻ,
കിളി കൊഞ്ചലിൽ ആഹ്ളാദിക്കാൻ
നിൻ  കരച്ചിലിൽ മനം നൊന്തു കരയുവാൻ, 
 നിന്നെ താരാട്ട് പാടിയുറക്കുവാൻ
നിന്നെ മാറോട് ചേർത്തുറങ്ങുവാൻ 
കൊതിച്ചിരുന്നില്ലേ ആ അമ്മ..?
എന്നിട്ടുമെന്തേ നീയീ ലോകത്തിൻ 
വെളിച്ചം കാണാതെ പോയ്‌........?

അമ്മതൻ മേനിക്കുള്ളറയിൽ
 കുത്തി വെച്ച രാസവസ്തുക്കളിൽ 
കുരുങ്ങി നീ പിടയുമ്പോൾ
 ഒരു ജീവശ്വാസത്തിനായ് നീ കേഴുമ്പോൾ  
പിടയാഞ്ഞതെന്തേ നിന്നമ്മ തൻ മനസ്സ് ..?
ചിന്തകള് എന്നെ ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിക്കുമ്പോൾ
 അറിഞ്ഞു ഞാനാ സത്യം...
ജീവന് വേണ്ടിയുള്ള നിന് അവസാനചലനവും
 നിലച്ചുവെന്ന സത്യം ...

എങ്കിലും നിലയ്ക്കുന്നില്ലയെൻ ചിന്തകള് 
ഉറഞ്ഞുപോയ രക്തകട്ടയായി 
നീയെൻ മനസ്സിന്റെയുള്ളിൽ 
പറ്റി പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ 
എൻ  ചിന്തയിൻ ചൂടേററ് ഒരുടലായി..,
 ജീവനായി., പെണ് കൊടിയായ് ..
നീ  പുനർജനിച്ചിരുന്നെങ്കിലെന്ന് 
മോഹിച്ചു പോകുന്നുവെൻ മനസ്സ് ..

Wednesday, May 8, 2013

മടങ്ങുക നീയിനി ..



undefined
ഓർമകളെ  മറച്ച് മറവിയുടെ ഇരുട്ടിലുറങ്ങും 
എന്നരികിൽ വന്നു നില്ക്കുന്നതെന്തിനു നീ 
ഒരിക്കൽ നീയറിഞ്ഞെനിക്ക്  നല്കിയ 
മുറിവുകളിന്നു പുഴുക്കളരിക്കും വൃണമാണ് 
 
ഇല്ല ഇനിയീ  മിഴികളിൽ നിനക്കായ് 
ഒഴുക്കികളയാൻ ഒരിറ്റു കണ്ണുനീർ 
വിറയ്ക്കുന്നില്ലെൻ ചുണ്ടുകളിന്ന് 
നിന് പേരുച്ചരിക്കുമ്പോൾ 
കുതിക്കുന്നില്ലെൻ ഹൃദയമിപ്പോൾ 
നിന് സ്വരം എൻ കാതിലെത്തുമ്പോൾ 
 
മയങ്ങില്ലിനി നിൻ സ്മരണകളിൽ 
മറവി തൻ ഇരുളിലുറങ്ങട്ടെ ഞാനിനി 
ഉണര്ത്തുവാനാവില്ലിനിയെന്നെ 
നിൻ കണ്ണുനീർ പ്രാര്ത്ഥനകൾക്ക് 
 
ഉപേക്ഷിക്കരുതെനിക്കായിവിടെ 
നീ തരുവാൻ  മടിച്ച സ്നേഹപൂക്കൾ 
ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങുമെൻ ശരീരത്തിന് 
താങ്ങുവുനാവില്ലതിൻ ഭാരം 
 
വിസ് മൃതിയിൻ ആഴത്തിലെന്നെ 
ഉപേക്ഷിച്ചു മടങ്ങുക നീയിപ്പോൾ 
ദ്രവിച്ചു തീരട്ടെ ഞാനിവിടെ  
ഈ കുഴിമാടത്തിൽ....

Friday, May 3, 2013

വാക്ക്



കൂര്ത്ത മുനയുള്ള  നിന്റെ  വാക്ക് 
എന് ഹൃദയത്തെ കീറി മുറിക്കുന്നു.. 
താങ്ങുവാൻ വയ്യ എനിക്കീ വേദന 
പൊടിയുന്നു  നിണമെന് മാംസകണങ്ങളിൽ..
കരയണമെനിക്കൊന്നുറക്കെ പക്ഷെ 
കുരുങ്ങുന്നു തൊണ്ടയിലെൻ കരച്ചിലിൻ ശബ്ദം.. 
കവിളിൽ നിഴൽ തീര്ക്കുവാനിനി കണ്ണുനീരില്ല 
വറ്റുന്നു  കണ്ണുനീരെൻ കണ്ണ് നീർ ഗ്രന്ധികളിൽ ..
എൻ ചിരിയിലിനി മോഹത്തിൻ നീലാകാശമില്ല 
കരിപുരണ്ട കാർമെഘമെൻ ചിരിയെ മറയ്ക്കുന്നു..
വയറ്റിലിനി വിശപ്പിന്റെ ആന്തലില്ല 
നാവിൻ തുമ്പത്തു കൊതിയുടെ തിരയിളക്കമില്ല..
മൃതിയിലേക്കടുക്കുന്നു എൻ ശരീരമിപ്പോൾ 
എന്നാത്മാവിനു  ശവകച്ച പുതപ്പിച്ചു നിന് വാക്ക് ..
എങ്കിലും കൊതിക്കുന്നു നിന്റെ മറുവാക്കിനായ് 
ഇനീ അതിലെന്നാന്മാവ് ഒരു വേള ഉയിര്ത്തെങ്കിലോ..

Monday, February 25, 2013

ഭൂമിയുടെ ദുഖം



ഉഷ്ണ വെയിലില്‍ വാടിതളര്‍ന്നു വരണ്ടുണങ്ങി ഞാന്‍ 
നെറുകയില്‍ നിന്നുമടര്‍ന്നു വീഴുവാന്‍
ഒരു ജലകണം പോലും ബാക്കിയില്ലിനി  
ആഴത്തില്‍ പിളര്‍ന്നെന്‍ ഹൃദയ ഭിത്തിയിന്‍ മുകളില്‍ 
വീണ്ടുമുയര്‍ത്തുന്നു നിങ്ങള്‍ ആകാശ സ്തൂപങ്ങള്‍ 
വെട്ടിയറുക്കുന്നു  മിണ്ടാപ്രാണികളെ നിങ്ങള്‍
അറുത്തു മാറ്റുന്നു എന്‍ ഓമന മക്കളാം പച്ചമരകൂട്ടത്തെ. 
ജന്മം കൊടുത്തയെന്നില്‍ അവര്‍ ചീഞ്ഞളിയുമ്പോള്‍ 
എന്‍ മനം പിടയ്ക്കുന്നതെന്തേ നിങ്ങളറിഞ്ഞില്ല
പൊട്ടിത്തെറിച്ചു ചിതറുന്നു സ്ഫോടന വസ്തുക്കള്‍
രക്തം ചീറ്റിക്കുന്നു മാരകായുധങ്ങള്‍ 
പ്രാണവായു തേടി എന്നെ പുണരുന്നു  ചിലര്‍ 
ഒടുവില്‍  അന്ത്യ ശ്വാസംവലിക്കുന്നു അവരില്‍ ചിലര്‍ . 
കൂടപിറപ്പിനെ പോലും തിരിച്ചറിയുന്നില്ല നിങ്ങള്‍ 
പീഡിപ്പിച്ചു കൊന്നു തള്ളുന്നു പെണ്‍വര്‍ഗത്തെ
അധമരാം നിങ്ങളെയിനി ചുമക്കുവാന്‍ 
മടുപ്പാണെനിക്ക്... വെറുപ്പാണെനിക്ക് ...
കാണുവാന്‍ വയ്യിനിയുംമര്ത്യരാംനിങ്ങള്‍ തന്‍ ചേഷ്ഠകള്‍ 
സ്വയം  ജീവനോടുക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കിലെന്ന് 
ഭൂമിയാം ഞാനും വെറുതെ ആശിക്കുന്നു ..